In 2021 heb ik mij door uitspraken eerder gedaan door Nelson Mandela en Desmond Tutu Verdiept in de Afrikaanse zegswijze UBUNTU.

Hier heb ik me in verdiept, als geïnteresseerde hobbyist. Dit heb ik gedaan uit respect voor oude culturen die me altijd hebben aangetrokken.
Hierdoor ben ik gaan beseffen hoe mooi deze levenswijze is. Zo mooi zelfs dat ik mijn aangeleerde en voorgeleefde zienswijze ter discussie ben gaan stellen. Dit alleen voor mezelf. Ik heb geen mening of oordeel over dat wat anderen zeggen en denken. Het betreft hier alleen mijn eigen denken. Mijn informatie komt uit boeken en artikelen verzameld over dit onderwerp. Het is mijn waarheid. Als je hierin geïnteresseerd bent en blijft na het lezen, is er heel veel over te ontdekken.

Een klein ventje op het strand,

Met een gebreid badpak aan,

Wat eens zijn zusje schattig had gestaan.

Zes jaar oud met schep van blik,

Water tegenhouden, ja dat kan ik.

Vechten tegen eb en vloed, de elementen, omkijkend op weg naar huis, de dam houdt stand.

Afgelopen nacht ben ik om 2.00 uur opgestaan, buiten bij de vijver gaan zitten en met mijn bewustzijn toegang gevonden diep in mijzelf, naar wie ik ben. Ik was in staat met mijn volledig bewustzijn een reis te maken.
Een reis van psychose via verwarring, en specialisatie naar wijsheid. Hierdoor landde ik met beide voeten op de aarde.

Meer dan veertig jaar heb ik achter de toonbank gestaan, in mijn sigarenwinkel. (Op dit moment werk ik al meer dan vijftig jaar.) Er was een koffiehoek, het was meer een buurthonk voor ieder die op zoek was naar een praatje, koffie of thee. Verslaafden kregen s’ morgens brood en koffie. Boa’s en politie waren kind aan huis en kwamen stiekem achter roken.

Aan een ieder die dit leest vraag ik; vergeet je littekens en vul je vulkaan met positieve herinneringen die er voor ieder van ons ongetwijfeld moeten zijn.

Dit stukje is een belangrijk onderdeel van het idee afscheid te nemen van knellende emoties als, verdriet, woede, wanhoop, pijn en wroeging, uit het verleden en heden. Met als doel in vrijheid te kunnen leven. Ik leer de energie van bovenstaande emoties te transformeren naar positieve energie. Floris gaf me het voorbeeld en Thich reikte mij de mij de manier hoe dit te bereiken.

De Boeddha en de bedelaar.

Lang geleden woonde er in een stad een bedelaar. De stad had een open rioolstelsel, waarover bruggen en bruggetjes gemaakt waren. Als het niet regende, de zonnestralen snel het water en pis verdampten verandereden de open riolen al snel in stinkende putten waarvan de inhoud gebruikt werd als bouwmateriaal. Onder één van de bruggen woonde in een zelf gegraven nis (holte) een bedelaar. Overdag ging hij op pad om zijn kostje bij elkaar te scharrelen. Soms werd hij weggejaagd, bijna iedere avond kwam hij terug en verdween in “zijn hol”. Soms als hij gegeten had, en er iets over was, verstopte hij dit achter zijn slaapplaats, op een vast plekje.

De ontmoeting

Laatst had ik een ontmoeting, in de badkamer. Er keek iemand mij aan.

“Hallo, wat is je naam, wie ben jij?”
Er was herkenning, en ik stak mijn hand uit.
Hij ook. We keken elkaar aan en er was direct contact.
Soms kom je iemand tegen en dan denk je; Die ken ik.
Meestal loop ik niet naar die persoon om te onderzoeken
Waar die herkenning vandaan komt.
In dit geval was de ontmoeting niet te vermijden.

“Mijn naam is Peter. Hoe heet jij?”
“Dat is ook toevallig, Zo heet ik ook.”

“Wie ben je” vroeg hij.

Mijn waarheid - of dat waarvan ik denk dat het zo is - wordt bepaald door mijn verleden en is gebaseerd op eerdere ervaringen; pijn, verdriet, niet gezien worden ook de meegemaakte liefde, vreugde en plezier.

Wat is mijn waarheid? De échte waarheid? Wat is de waarheid over wie ik werkelijk ben?

Meer dan veertig jaar komt er een verhaal in mijn gedachten terug, met daarbij de ultieme vraag aan mezelf; wat stelt mijn leven voor, waar komen de in mijn hoofd aanwezige overtuigingen vandaan? Overtuigingen die mij vooral dwingen een fatsoenlijk mens te moeten zijn. Dit vooral in en door de ogen van een ander.

Toen ik mijn lichaam was gaan zien als het vervoermiddel waarmee ik me door het leven verplaats, werd het gemakkelijker mezelf te begrijpen en hopelijk ook om dit aan anderen over te brengen. Dat laatste niet noodzakelijk, maar wel prettig.

S ’Avonds in bed, vlak voor het in slaap vallen, gaat mijn voet van het gas. Zonder te remmen rolt mijn lichaam langzaam uit en komt tot stilstand. Dan verkeer ik even in een staat van inter-zijn. Op die momenten krijg ik creatieve ideeën en verhalen die mij wegvoeren van alles wat moet en hoort. “De Mythe van normaal” noemt Gabor Maté dit. Dan vallen mijn hersenen en denken langzaam stil.